Onlangs had ik een klant die vastzat in haar gedachten en geen weg vooruit zag. Ze was net gescheiden en bleef ronddraaien in vragen over het verleden. Waarom was het misgegaan? Had ze iets anders kunnen doen? Was er nog een kans om het goed te maken? Die eindeloze zoektocht naar antwoorden hield haar gevangen, niet omdat ze de waarheid echt nodig had, maar omdat vooruitkijken te beangstigend was.
Tijdens ons gesprek zag ik hoe ze letterlijk haar blik afwendde toen ik met mijn handen een denkbeeldige lijn maakte tussen haar verleden en haar toekomst. Alsof die toekomst een donkere ruimte was waar ze nog niet in durfde te stappen. Dus gaf ik haar een ander beeld.
Ik vertelde haar dat ze op een berg stond, vlak onder de top. Ze kon eroverheen, maar deed het niet, omdat ze niet wist wat er aan de andere kant lag. En dat onbekende voelde gevaarlijk. Maar waarom denken we altijd dat wat we niet kennen eng of negatief is? Waarom zou het niet juist mooier, lichter, beter kunnen zijn? Waarom durven we wel te piekeren over wat er mis kan gaan, maar niet te dromen over wat er goed kan komen?
Ik gaf haar een opdracht: teken jouw berg. Maak hem hoe jij hem voelt—knip, plak, schets, ontwerp in Canva—wat voor jou werkt. Zet aan de ene kant wat nu is, en aan de andere kant wat zou kunnen zijn als je de stap over de top durft te zetten.
Zoals afgesproken kreeg ik een week later een bericht met haar berg. En deze woorden:
“Goedemorgen, moest even moed opbrengen om je mijn berg te sturen en na het op de knop klikken realiseerde ik me hoeveel deze opdracht voor me heeft gedaan.”
De afspraak daarna zat er een compleet andere vrouw tegenover me, ze had allerlei leuke dingen gedaan, straalde en zag weer een toekomst.
We blijven nog lekker verder aan de slag gaan, maar wow wat was dit een grote stap vooruit.
Daar krijg je toch kippenvel van…..?! Wat is mijn werk toch mooi!
Barbara
Padah Balans ❤️
De kracht van één tekening…
